کد مطلب:33639 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:188

در قرآن آمده است كه:

الحق من ربك فلا تكونن من الممترین (البقره، 147)

حق از خداست، پس تو از شكاكان مباش.

[صفحه 207]

همچنین از پیامبر (ص) نقل شده است كه فرمودند:

علی مع الحق و الحق مع علی یدور حیث ما دار:

(شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 2)

حق با علی است و علی با حق است، هر جا كه حق می گردد، علی نیز می گردد و این دو از یكدیگر جدا شدنی نیستند.

نكته ی بسیار لطیفی در این آیه هست و آن اینكه خداوند در قرآن نفرموده است كه «حق با خداست» بلكه فرموده است: «حق از خداست». وصف پیامبر (ص) و علی (ع) معیت با حق است، اما خداوند با حق نیست، بلكه حق از اوست. حق از خداوند سرچشمه می گیرد و ریزش می كند. هر آنچه ما سوای خداوند است باید خود را با خداوند و با حقی كه از او سرچشمه می گیرد، تنظیم و هماهنگ نماید. اما علی (ع) (و تمام موجودات ممكن) هر چقدر هم كه بلند مرتبه و مقرب باشند «با حق» اند و باید خود را با حق هماهنگ سازند. بزرگان و پیشوایان، نیكو و مقدسند، زیرا با حق اند و از مسیر حق انحراف نمی جویند. بنابراین حكم «الحق من ربك» فقط در باب خداوند صادق است. در باب هیچ موجود دیگری نمی توان گفت: «الحق منه»، بلكه باید گفت: «الحق معه». بنابراین اگر كسی- به جز خداوند- خود را فوق حق و مبدا و منبع حقوق شمرد و خود را به مثابه ی حجت مجسمی وانمود كه از اقامه ی هر گونه حجتی مستغنی است، پا بر مسند الوهیت نهاده است.

صفحه 207.